دو

...

توی یه شهر غریب حیرون پرسه میزدم

گم تو کوچه پس کوچه های باریکش، سرگردون بین دیوارهای کاهگلی و خاک رسی

رفتم سمت جمعیتی که دور چاه اصلی شهر جمع شده بودن

دو سه نفری گرفتنم 

کت بسته از لای هیاهو بردنم جلوی جمعیت

 کنار چاه

دست و پا زدم و تقلا کردم

بچمو دیدم

اون هم اونجا بود، بیخیال و خالی از حیات

جون کندم که خودمو خلاص کنم، داشتن بچمو میکشتن

بچه ی بدبخت کوچیکتر از اونی بود که بفهمه چه بلایی داره سرش میاد

چند ماهش بیشتر نبود

بی قراری میکرد ...

کنار چاه زور میزدم و تقلا میکردم، داد میزدم

صدام با خون میرقصید و از گلوم میپاشید بیرون

میخواستم بچمو نجات بدم

اون فقط نگاه میکرد، فرقی براش نداشت

بچه رو کوبیدن زمین

سرش رو کنار چاه میکوبیدن زمین

بدبخت بلند میشد و دوباره سرش میخورد زمین

دوباره

دوباره

...

 

ذهنم پر بود از پژواک صدای متلاشی شدن جمجمه

لاشه ی بدبختو نمیدونم چیکار کردن 

هیچی نمیفهمیدم، هیچی نمیدونستم

اون خیلی راحت رفت، انگار هیچ اتفاقی نیفتاده

آشفته و سرگردون تو کوچه ها پرسه میزدم

بین دیوارهای کاهگلی و خاک رسی

...